ලෙඩ්ඩුන්ගෙත් ලෙඩ්ඩු.....

 

දිනය 2023 පෙබරවාරි මස 23. කොළඹ මහ රෝහලේ නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ලබන රෝගියෙකු බැලීම සදහා ගියෙමි. වාට්ටුවට ඇතුළු විය නොහැක. පාස් එකක අවශ්‍යතාව සෙකුරිටි මල්ලී විසින් තදින්ම කියා සිටියා. පසුව රෝගියා බැලීමට පැමිණි නිවෙස් අයෙකුට කථාකර ඔහුව කැදවා ඔහු අත තිබු පාස් එකත් රැගෙන රෝගියා බැලිමට යාමට හැකිවිය. එනිසා අද කථාව රෝගියෙකු බැලීම සදහා රෝහලකට යාම ගැනය. මේකත් එක අතකින් මාර මරාලයකි.

රොහල් ගතවු මනුෂ්‍යෙයක් රෝගීන් බලන වෙලාව ලංවූ විට ඔහු බලා සිටින්නේ ඔහුගේ සුවදුක් බැලීමට පැමිණෙන්නේ කව්ද කියාය. එම අවස්ථාවේදි ඔහුගේ මිතුරෙකු ඥාතියෙකු අසල්වැසියෙකු දැකීම ඔහුට රසදුනකි. එමෙන්ම ඉමහත් මානසික සුවයකි. මේ නිසාම ඔහුගේ රෝගි තත්වයෙන්ද යම් සහනයක් ඔහුට ලබාගත හැකිද යන්නද සිතා බැලිය යුත්තකි. එමෙන්ම අමුත්තන් පැමිණිම නිසා කිසියම් ආර්ථික ලාබයක්ද බොහෝවිට සැලසේ. අඩුම වශයෙන් බිස්කට් පැකට් එකක් හෝ රැගෙන රෝගියෙකු බලන්න යාම ලංකාවේ කාරුණික මිනිස්සුන්ගේ සිරිතකි. සෙකුරිට මල්ලි ඉන්නේද රෝගින් බලන වේලාව තුළ පමණි. රෝගින් බලන වේලාව අවසන් වූ පසු වාට්ටුවට එන උන්ට බුරන්න බල්ලෙක්වත් නැත.

එමෙන්ම වචී පරමලාටනම් පාස් එක මරුම මරු සම්පතකි. රෝගියා බැලීමට නොයාමට එය ඔවුන් ලැබූ වරප්‍රසාදයකි. අන්තිමට කියන්නේ අයියෝ මචන් මේ පාස් මගුලක් හින්ද උඹව බලන්නවත් එන්න බැරි වුණා කියාය. මේ වගේ නරුමයන්ද අප අතර නැත්තේ නොවේ.  අවශ්‍යතාවක් තිබේනම් තමාගේ රෝගියා බැලීමට පාස් මගුලක් අවශ්‍යම නැත. අවශ්‍ය වන්නේ මොලය පාවිච්චි කිරීම පමණි.

ඇතැම් වාට්ටු වලට අමුත්තන්ගේ පැමිණිම පාස් එක මතම සිදුකිරිමද අත්‍යවශ්‍ය බවට තර්කයක් නැත. හදිසි අනතුරු වාට්ටුවලට එම අවශ්‍යතාව දැඩිලෙස ක්‍රියාත්මක කිරිම නම් අවශ්‍යමය. එවැනි සීමාවන් නොමැතිනම් රෝහල් ගත කර සිටින තුවාලකරුවෙකු මරා දැමිමට වුවද විරුද්ධවාදියෙකුට කළ හැක. එහෙත් සාමාන්‍ය වාට්ටුවල ට මෙම සීමාවන් යෙදීම අවශ්‍ය වන්නේ කුමන කාරණා නිසාද යන්න තේරුම් ගැනීම පහසු නොවේ. අද යුධ බියක්ද රට තුළ නැත.

පාස් එක හොයන වුන් මාස්ක් එක බලන්නේ නැත. කොරෝනා ඇතත් නැතත්, වයිරස් උණ සෙම්ප්‍රතිස්සා ඇතත් නැතත්, පාස් එකක් වෙනුවට මාස්ක් එකක් අනිවාර්ය කිරීම රෝගින්ගේත් කාර්යය මණ්ඩලයේත් අමුත්තන්ගේත් සුඛ විහරණය සදහා නොවන්නේද? අපේ රටේ මිනිස්සුන්ට ඇත්තේ සම්ප්‍රදායෙන් ඉවත්වීමට ඇති අකැමැත්තයි.

අද රෝහල්වල බෙහෙත් නැත. ජොලියට කරන අත්‍යවශ්‍ය නොවන ශල්‍යකර්ම නැත. නේවාසික රෝගින්ට කෑම බීම ලබාදිමට මේ අසරණ රටේ ආණ්ඩුවට මහා බරකි. එවැනි අවස්ථාවක සුදුළූණු බිකක් හෝ රැගෙන එන අමුත්තෙකු වැලැක්වීම මොනතරම් කරුමයක්ද? තමන්ගේ බඩ ගෝස්තරයට වදින විට පමණක් කෑමොර දෙන අහිංසක රෝගීන් ගැන කිඹුල් කදුළු හෙලන රෝහල් බලධාරිණි, මේ ඔබේ අවධානයටයි.